Υπάρχουν δύο βασικές μορφές αρθρίτιδας:
-η αυτοάνοση αρθρίτιδα, όπως αυτή συναντάται στις αυτοάνοσες παθήσεις ( ρευματοειδής αρθρίτιδα , αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα κτλ) και
-η εκφυλιστική αρθρίτιδα, γνωστή κυρίως ως οστεοαρθρίτιδα.
Οι δύο αυτές παθήσεις διαφέρουν ξεκάθαρα ιστοπαθολογικά, αλλά δυστυχώς μερικές φορές η διαφοροποίησή τους είναι δύσκολη. Μέχρι πριν μερικά χρόνια η κλασσική ιατρική τις αντιμετώπιζε με τα ίδια φάρμακα (τα παυσίπονα ή αντιφλεγμονώδη) χωρίς να επηρεάζει σημαντικά την εξέλιξη της ίδιας της πάθησης, παρά μόνον περιορίζοντας τα συμπτώματα. Σήμερα, υπάρχουν χημικά φάρμακα ειδικά για την κάθε μορφή, αλλά και σκευάσματα και βότανα που βελτιώνουν τα συμπτώματα και περιορίζουν την εξέλιξη της πάθησης.
Η ολιστική ιατρική στο θέμα της διάγνωσης δεν διαφέρει από την κλασσική ιατρική, αφού πριν επέμβει θεραπευτικά σε μία μορφή αρθρίτιδας θα πρέπει να γνωρίζει το πλήρες ιστορικό και τις σχετικές εξετάσεις . Η διαφορά είναι και πάλι στην θεραπευτική παρέμβαση που θα προσφέρει, αφού θα προσεγγίσει το πρόβλημα από όλες τις πλευρές και θα προτείνει την καλύτερη λύση, που μερικές φορές (ευτυχώς όχι συχνά) μπορεί να περιλαμβάνει και χημικά φάρμακα.
Η κύρια μορφή αντιμετώπισης των αυτοάνοσων αρθροπαθειών είναι η ομοιοπαθητική και ο βιοσυντονισμός μαζί με την κατάλληλη διατροφή που ενίοτε θα συστυθεί από το τεστ διατροφικής δυσανεξίας. Ο βελονισμός χρησιμποιείται κυρίως για έλεγχο των συμπτωμάτων. Στην περίπτωση της οστεοαρθρίτιδας το σημαντικότερο όπλο στην αντιμετώπισής της είναι ο βελονισμός και η ηλεκτροβελονισμός που μειώνουν τον πόνο δραματικά και εξασφαλίζουν την αναγκαία μυοχάλαση για την αναστροφή της βλάβης με άλλα μέσα , όπως τα κατάλληλα σκευάσματα (πχ, γλυκοσαμίνη, χονδροϊτίνη κτλ).