Από τις πιο αγαπημένες μου ασχολίες είναι η ορεινή πεζοπορία. Λατρεύω να βρίσκομαι στην αρχή ενός μονοπατιού με τον αναγκαίο εξοπλισμό μου στο σακίδιο πλάτης και να αρχίζω να περπατάω μέχρι να φτάσω σε ένα σημείο μέσα στο βουνό. Σπάνια είναι η κορυφή. Δεν με ενδιαφέρει να φτάσω στην κορυφή. Θέλω να φτάσω ψηλά, να δω την γη από ψηλά και να απολαύσω το τοπίο. Να είμαι μέσα στη φύση, αυτό με γεμίζει χαρά και ευδαιμονία!
Με ενθουσιάζει όμως και ο συσχετισμός ανάμεσα στην ορεινή πεζοπορία και την ίδια την ζωή. Έχουν πολλά κοινά αυτά τα δύο, ειδικά όταν ξεκινάει κάποιος μια πολυήμερη διαδρομή, ειδικά όταν η διαδρομή είναι σε μια ξένη χώρα όπως η πολυήμερη διαδρομή που έκανα φέτος στα Ινδικά Ιμαλάια.
Όλα ξεκινάνε με την προετοιμασία για την πολυήμερη διαδρομή. Πρέπει να μελετήσω καλά τον χάρτη για τα σημαντικά: νερό, πιθανές προμήθειες τροφής (χωριά), μέρη για κατασκήνωση ή διαμονή. Πρέπει να βάλω στο σακίδιο όλα τα υλικά αγαθά που θα χρειαστώ, αλλά να είναι όσα πρέπει: ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω. Τα υλικά αγαθά τόσο για το ταξίδι, όσο και για την ζωή είναι αναγκαία, αλλά αν είναι παραπάνω από όσα έχεις ανάγκη σε κουράζουν γιατί τα «κουβαλάς».
Φυσικά, το ταξίδι γίνεται πάντα πιο όμορφο με την κατάλληλη «συντροφιά». Και μόνος μπορεί να είναι απολαυστικό, αλλά με την «συντροφιά» σου μπορείς να μοιραστείς τα υλικά που κουβαλάς και να ελαφρύνει το φορτίο σου.
Το κυριότερο όμως στοιχείο που κάνει την ζωή να μοιάζει πολύ σε μια πολυήμερη ορεινή πεζοπορία είναι ότι πρέπει πάντα να προσαρμόζεσαι στις αλλαγές. Περπατάς και αρχίζει να βρέχει. Δεν έχει νόημα να σπαταλήσεις ενέργεια να αναρωτηθείς «γιατί σε ‘μένα;», «γιατί τώρα;», «γιατί…;». Απλά βγάζεις το αδιάβροχό σου και το φοράς (εδώ θέλει καλή προετοιμασία!). Στην ορεινή πεζοπορία η θερμοκρασία αλλάζει συνέχεια. Παράλληλα πρέπει να αλλάζεις και τα ρούχα που φοράς. Πότε λιγότερα, πότε περισσότερα. Ούτε να ιδρώνεις, ούτε να κρυώνεις. Ασταμάτητη προσαρμογή στις αλλαγές, χωρίς γκρίνια και μιζέρια: αυτή είναι η ορεινή πεζοπορία, αυτή είναι η ζωή!